Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς, αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα γενναία, τα δυνατά

Πάνε είκοσι χρόνια που γνωριστήκαμε, στην αρχή δεν ήθελα ούτε να σε ξέρω, γενικά οι δημοσιογράφοι μου έφερναν αλλεργία. Σιγά σιγά με κέρδισε αυτή η μοναδική σου καρδιά, μια αγκαλιά ανοιχτή για όλους. Και μετά γίναμε οικογένεια, έγινα η αδελφή σου, η θεία και εσύ,  εκείνη η μοναδική φιλία μιας ζωής που ούτε ο θάνατος δεν μπορεί να χωρίσει. 

Ήταν εκείνο το καλοκαίρι του 2010 στο μπαλκόνι του Αλίμου, το DNA σε όπουλος σε πλήρη διάταξη, και συζητούσαμε για την οικονομική κρίση. Τα οικονομικά χειροτέρευαν στη χώρα και μέσα από πολύ σκέψη με το DNA σε όπουλος να μας σπάει τα νεύρα πάρθηκε η απόφαση να φτιάξεις το site. Στην αρχή ήταν μια κλειστή σελίδα όπου 5-6 φίλοι γράφαμε πειραματικά για να δούμε πως είναι αυτό το κανούργιο εργαλείο. Και μετά  ένα πρωί μας είπες, βγαίνουμε Bloko το όνομα. 

To Bloko αποτέλεσε και αποτελεί τη μοναδική έντιμη φωνή των Αξιωματικών στα Σώματα Ασφαλείας, και αυτό επειδή αδελφέ εσύ ήσουν έτσι. Συχνά μάλωνα μαζί σου και διαφωνούσα για κάποια θέματα, αλλά η απάντηση ήταν πάντα σταθερή θα το ψάξω, θα το διασταυρώσω. Δεν επηρεαζόσουν από κανέναν, κι αν δεν σου ζήτησαν πολιτικοί χάρες.

Μαζί σου φεύγει ένας από τους τελευταίους παλιάς κοπής δημοσιογράφος που δεν κηνύγησε το χρήμα και δεν εκμεταλεύτηκε  τη δημοφιλία του για να μπει στη Βουλή. 

Είμαι περήφανη για σένα γιατί είδα τούτες τις ημέρες ανθρώπους που είσασταν ανταγωνιστές στο ρεπορτάζ να υποκλίνονται, την Ευρώπη -επιτέλους για πρώτη φορά- να μιλά με θυμό και να αντιδρά, και την Αστυνομία να αντιλαμβάνεται ότι αυτό που θα χαθεί αν δεν βρεθούν οι ένοιχοι είναι πολύ μεγαλύτερο από το να παραμείνεις ένα ανεξιχνίστο έγκλημα.

Στα χρόνια που πορευθήκαμε σαν οικογένεια, περάσαμε δύσκολα και εύκολα, γελάσαμε και κλάψαμε, μαλώσαμε και αγκαλιαστήκαμε, θυμώσαμε και μονιάσαμε, ένα όμως παρέμεινε αναλοίωτο και έτσι θα μείνει μέχρι να ανταμώσουμε ξανά, η επική σου αφοσίωση σε θμελειώδεις αρχές, στην ελευθερία, τη δημοκρατία, την εντιμότητα και την οικογένεια. Δεν σε αποχαιρετώ γιατί κανείς δεν μπορεί να αποχαιρετίσει ένα πνεύμα και μια πένα που άφησε τόσο ισχυρό αποτύπωμα, άλλωστε αδελφέ μου

Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους,

     για τους γενναίους, τους δυνατούς,

Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα,

     τα γενναία, τα δυνατά,

Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή,

     γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι,

     κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια

Όπου χοροπηδούνε με το λίκνισμα των καραβιών και

     γράφουνε στους σκοτεινούς ορίζοντες των λιμανιών,

Γι’ αυτούς είναι τ’ άδεια βαρέλια που σωριαστήκανε στο

     πιο στενό, πάλι του λιμανιού, σοκάκι,

Γι’ αυτούς οι κουλούρες τ’ άσπρα σκοινιά, κι οι αλυσίδες,

     οι άγκυρες, τ’ άλλα μανόμετρα,

Μέσα στην εκνευριστικιάν οσμή του πετρελαίου,

Για ν’ αρματώσουνε καράβι, ν’ ανοιχτούν, να φύγουνε,

Όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ’ στη

     νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων,

Μ’ ένα σκοπό του ταξειδιού: προς τ’ άστρα.

 

Καλή αντάμωση αδελφέ Κ