Όχι στην Μετατροπή του Πεζόδρομου της Παλιάς Νομικής σε Πάρκινγκ

Ο Δημόσιος Χώρος δεν Ανήκει στο Κέρδος και τους Καρεκλοκένταυρους - Αναρχικό Στέκι Utopia A.D




Οι βρικόλακες της εξουσίας και του κέρδους εξαπολύουν επίθεση στους
δημόσιους χώρους.

Οι δήμιοι με τα κοστούμια και τις υπογραφές τους δεν κρατούν μαχαίρια,
αλλά μελέτες κι επενδύσεις – όπλα πιο ύπουλα, μα εξίσου θανάσιμα. Ο
πεζόδρομος της Παλιάς Νομικής, που κάποτε γέμιζε ζωή, θυσιάζεται στον
βωμό της εμπορευματοποίησης και μετατρέπεται σε πάρκινγκ.

Ας μην γελιόμαστε: η ανάπλαση δεν είναι τίποτα άλλο από την αρρώστια της
πειθαρχίας με περίβλημα γυαλισμένο. Ο εξευγενισμός είναι η μεταμφίεση
της εκδίωξης. Ό,τι δεν χωράει στους αποστειρωμένους χάρτες τους, ό,τι
ξεφεύγει από τον έλεγχο, πρέπει να συντριβεί. Πλατείες χωρίς
τραπεζοκαθίσματα είναι επικίνδυνες, δρόμοι όπου το βάδισμα υπερισχύει
της καταστολής είναι απειλή, σημεία συνάντησης χωρίς αντίτιμο είναι
αδιανόητα.

Οι διαχειριστές της πόλης είναι απλώς σύγχρονοι κατακτητές, που δεν
χρειάζονται στρατούς, αλλά εργολάβους. Κάθε πλακάκι που τοποθετούν, κάθε
κάμερα που στήνουν, κάθε δέντρο που ξεριζώνουν, είναι ένα ακόμη βήμα
προς την ολοκληρωτική αποστείρωση. Ο πεζόδρομος ήταν ένα κύτταρο ζωής,
ένας τόπος αυθόρμητης συλλογικότητας, όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να
βρεθούν χωρίς να τους επιτηρεί το αόρατο βλέμμα της αγοράς. Τώρα τον
μετατρέπουν σε πάρκινγκ, σε έναν ψυχρό χώρο για τις λαμαρίνες και τα
φαντάσματα του καταναλωτισμού.

Ο εξευγενισμός έχει στόχο τον αποκλεισμό όσων κοινωνικών ομάδων δεν
έχουν τα χαρακτηριστικά που επιβάλλει το μαστίγιο του κράτους και το
καρότο του κέρδους. Η υποτιθέμενη πρωτιά προσβασιμότητας της Κομοτηνής
είναι ένας ακόμη τίτλος με ληγμένη ημερομηνία λήξης.

Μα η μνήμη δεν πεθαίνει. Τα χνάρια της ζωής που άνθισε εκεί δεν
ξεγράφονται τόσο εύκολα. Ο δημόσιος χώρος δεν ανήκει σε κανέναν θεσμό,
σε κανέναν επενδυτή, σε καμία αρχή. Ανήκει στις φωνές που τον γέμισαν,
στα σώματα που τον διεκδίκησαν, στις στιγμές που τον έκαναν κάτι
περισσότερο από ένα πέρασμα.

Αυτοί που σήμερα γκρεμίζουν, πιστεύουν πως η σιωπή θα ακολουθήσει. Πως η
ανάπλαση θα σημαίνει λήθη. Πως το τσιμέντο θα καλύψει την οργή. Μα
γελιούνται. Κάθε πλατεία που χάνεται γίνεται ένα σύνθημα στους τοίχους,
κάθε πεζόδρομος που αφανίζεται γίνεται ένα φάντασμα που στοιχειώνει τα
σχέδιά τους.

Δεν ζητάμε τίποτα. Δεν διαπραγματευόμαστε. Ο δημόσιος χώρος δεν είναι
παραχώρηση, δεν είναι χάρη, δεν είναι εμπόρευμα. Είναι κατάκτηση, είναι
έδαφος μάχης, είναι κομμάτι της δικής μας ζωής. Και γι’ αυτό δεν
πρόκειται να το παραδώσουμε.