συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος είχε δημοσιεύσει στα ΝΕΑ το 2002 ένα καταπληκτικό άρθρο για τους “δικούς μας Σαμουράϊ”. Τους άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων.Ένα κείμενο που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του “Ημών των Ιδίων” και θα έπρεπε να το διαβάζουν στους Ευέλπιδες.
Απαραίτητο να το διαβάσουν και οι βουλευτές…
Του Διονύση Χαριτόπουλου
Η ευχή είναι είδος μαγείας. Είναι ο πρωτόγονος ή αφελής τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να επηρεαστεί η φορά των πραγμάτων υποκαθιστώντας την πράξη. Σε ευχολόγια καταφεύγουν τα κάθε λογής ιερατεία για να καθησυχάσουν και εν ολίγοις να κοιμίσουν τον άνθρωπο.
Η μέθοδος επιβιώνει ατόφια στον καιρό της τηλοψίας.
Αν πεις απ’ το γυαλί τις κατάλληλες λέξεις, ειρήνη, φιλία, καλή γειτονία, αδελφοσύνη των λαών, νιώθεις ότι ξορκίζεις το κακό του πολέμου. Επιπλέον παρουσιάζεις ο ίδιος ένα φιλειρηνικό πρόσωπο και καθιστάς αυτομάτως ύποπτο όποιον επιμένει να υπενθυμίζει και αυτό το ενδεχόμενο. Όμως η ανθρώπινη ιστορία γράφεται με τη βία.
Δεν χρειάζεται κάποιος να καταφύγει στα ιστορικά κείμενα για να το επιβεβαιώσει.
Στην Κατοχή μια ορισμένη αριστερή τάση -που θάλλει έως σήμερα σε κάποια κρανία- ήταν εναντίον της ένοπλης Αντίστασης. Πρόβαλλαν το επιχείρημα πως, αν βγει ο λαός και αγκαλιάσει τους Γερμανούς στρατιώτες, που είναι και αυτοί λαός, θα σταματήσει ο πόλεμος.
Η καλή θέληση δυστυχώς δεν φτάνει.
Την επεκτατική βουλιμία του πιο ισχυρού δεν μπορούν να τη συγκρατήσουν ούτε ευχές ούτε τεμενάδες ούτε δέκα σύμφωνα φιλίας και μη επίθεσης. Και οι Αγγλογάλλοι και οι πρώην Σοβιετικοί υπέγραφαν συμφωνίες με τη Γερμανία, αλλά τελικά δεν απέφυγαν το αιματοκύλισμα. Οι πόλεμοι και η βία θα εκλείψουν σε ένα μακρινό μέλλον, όταν γίνει πραγματικότητα η παγκόσμια μη ανταγωνιστική κοινωνία.
Έως τότε θα υπάρχει μια μορφή βίας ριζικά αντιμιλιταριστική και καθηγιασμένη· αυτή που δημιουργείται από την αντίδραση στη βία.
Και, παρότι λέγεται πως οι σύγχρονοι πόλεμοι είναι πλέον θέμα “δύναμης πυρός”, η σημασία που έχει ο ανθρώπινος παράγοντας εξακολουθεί να είναι ανυπολόγιστη. “Στην πραγματικότητα οι υλικές σχέσεις είναι πολύ απλές. Το δύσκολο είναι να κατανοηθούν οι ηθικές δυνάμεις που εμπλέκονται”.*
Το ιερό μένος του ανθρώπου που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια τον τόπο του, την τιμή του και την ελευθερία του.
΄Οπως και να έχει, η χώρα μας πατάει σε αναμμένα κάρβουνα. Ο λύκος υπάρχει, και μόνο το πρόβατο τρομάζει όταν τον δει μπροστά του. Όσο απευκταία και αν είναι μια πολεμική σύρραξη, αν κάποτε συμβεί, κάποιοι δικοί μας άνθρωποι -εκτός απ’ τους πιλότους μας, τους Αρχάγγελους του Αιγαίου- είναι ταγμένοι να βάλουν πρώτοι τα χέρια τους στη φωτιά.
Πριν ακόμη τα τηλεοπτικά κανάλια πάρουν μυρωδιά, κάποιοι αποφασισμένοι άντρες θα έχουν φύγει μυστικά σε αποστολές στην εχθρική χώρα, από τις οποίες έχουν ελάχιστες πιθανότητες να επιστρέψουν· είτε πετύχουν τον στόχο τους είτε όχι. Και κάποιοι άλλοι θα παραμείνουν στα μετόπισθεν του εχθρού, για όσο χρόνο απαιτείται, με συγκεκριμένο σχέδιο ενεργειών.
Είναι οι επίλεκτοι των Ειδικών Δυνάμεων.
Η εικόνα που έχει ο κόσμος για τις Ειδικές Δυνάμεις, κυρίως από τις στρατιωτικές παρελάσεις, είναι κάτι ντερέκια με εντυπωσιακές στολές που πατάνε και τρίζει ο τόπος. Ο κόσμος βλέπει όσα επιτρέπεται να δει.
Η ψυχή των Ειδικών Δυνάμεων είναι λίγες εκατοντάδες επίλεκτοι μόνιμοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί με υψηλή νοημοσύνη, κρύο αίμα, χαμηλό κέντρο βάρους, ύψος συν/πλην 1,70, σίγουρο πάτημα, καλή μέση και μυϊκό σύστημα φιδιού. Αυτοί είναι οι δολιοφθορείς, εκτελεστές, κατάσκοποι και επικεφαλής των αποστολών αυτοκτονίας.
Ο αθόρυβος κύριος που κάθεται δίπλα σας στο εστιατόριο ή στο μπαρ και δεν τον πιάνει το μάτι σας ίσως είναι ένας από αυτούς.
Οι σοβαρές ταινίες του Χόλιγουντ δεν στέλνουν σε επικίνδυνες αποστολές τα παιδοβούβαλα Σβαρτσενέγκερ και Σταλόνε. Ο μελετημένος Κόπολα στο “Αποκάλυψη τώρα” επιλέγει ως λοχαγό των Ειδικών Δυνάμεων τον εμφανισιακά ελάσσονα Μάρτιν Σιν για να διασχίσει τη φλεγόμενη ζούγκλα του Βιετνάμ και να εξοντώσει τον τρελαμένο συνταγματάρχη Μάρλον Μπράντο. Κι εκείνος, ως έμπειρος πολεμιστής, τον αναγνωρίζει αμέσως και μαντεύει την αποστολή του.
Η πρώτη καταδρομική επιχείρηση στον κόσμο εξελίχθηκε στον Πόλεμο της Τροίας με το ελληνικό εφεύρημα του Δούρειου Ίππου. Έκτοτε οι κανόνες δεν έχουν αλλάξει. Μια μικρή ομάδα τολμηρών αντρών με δόλο, παραπλάνηση και αιφνιδιασμό μπορεί να πετύχει περισσότερα από πολλαπλάσια τακτική δύναμη στρατού και να περιορίσει σημαντικά τις ανθρώπινες απώλειες.
Η βασική διαφορά ενός κομάντο από έναν απλό στρατιώτη είναι ότι ο πρώτος ενεργεί εντός μιας μικρής ομάδας ή μόνος, γι’ αυτό πρέπει να μπορεί να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, ενώ ο δεύτερος ενεργεί εντός ενός ευρύτερου στρατιωτικού σχηματισμού και πρέπει να εκτελεί επακριβώς τις διαταγές.
Σήμερα, που ο τζιτζιφιογκισμός είναι στιλ και η αποφυγή της στράτευσης αντί ντροπή είναι μαγκιά, υπάρχουν ακόμη νεαροί που φιλοδοξούν να υπηρετήσουν -μόνο εθελοντικά πλέον- στις Ειδικές Δυνάμεις.
Είναι οι δικοί μας Σαμουράι.
Όποιος γνωρίσει από κοντά αυτά τα παιδιά θα διαπιστώσει πως στην πλειονότητά τους χαρακτηρίζονται από φυσική συστολή για τις ικανότητές τους, ρομαντισμό και γνήσια διάθεση προσφοράς.
Ο νεαρός υποψήφιος κομάντο δεν πρέπει να υπολογίζει στις περιορισμένες, έστω, ανέσεις που προσφέρει η σύγχρονη κοινωνία στους υπόλοιπους στρατεύσιμους. Πρέπει να γυρίσει το ρολόι της ζωής πολλά χρόνια πίσω και να γίνει ένα με τη φύση, όπως ένας Ινδιάνος ή ένας ακόμη πιο πρωτόγονος άνθρωπος.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πριν χρόνια πρώτοι κομάντο στον κόσμο αναδείχθηκαν οι Βιετκόνγκ. Με απλά, πρωτόγονα μέσα, αλλά απολύτως αποφασισμένοι, κατόρθωσαν να νικήσουν τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου.
Ο σύγχρονος κομάντο επιβιώνει το ίδιο καλά σε βουνοκορφές και σε βραχονησίδες, με χιόνια, ζέστη και βροχές. Ξέρει να προσανατολίζεται με τ’ αστέρια, να μάχεται σώμα με σώμα και να δραπετεύει αν συλληφθεί αιχμάλωτος. Για να επιβιώσει, τρώει ρίζες, φύλλα, άγρια ζώα και φίδια.
Το φίδι δεν είναι και τόσο άσχημο έδεσμα.
Πριν αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια της θητείας μου, συμπεριλήφθηκα σε μια αποστολή έφεδρων και μόνιμων ανθυπολοχαγών που εστάλησαν να φοιτήσουν στο γνωστό ΚΕΑΠ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου) της Ρεντίνας, έξω από τη Θεσσαλονίκη. Όχι βέβαια με τα υψηλά στάνταρ εκπαίδευσης των τελευταίων ετών, αλλά με το ίδιο πάντα πνεύμα.
Κάποιο σούρουπο, στην εξέλιξη μιας άσκησης, πριν πέσει η νύχτα στη βουνοπλαγιά, για να επιχειρήσουμε πάλι, το δείπνο της τετραμελούς ομάδας ήταν μια πελώρια νεροφίδα ψητή στην πρόχειρη σούβλα που στήσαμε.
Η εκπαίδευση των κομάντο είναι σκληρή.
Εκτός από τον τέλειο χειρισμό όπλων, εκρηκτικών και ποικίλων μέσων διαβιβάσεων, δίνεται μεγάλη σημασία στη σωματική αντοχή και την άριστη φυσική κατάσταση. Οι ασκήσεις είναι καθημερινές, συνεχείς και περιλαμβάνουν αρκετά χιλιόμετρα τροχάδην με φόρτο μάχης ή όχι.
Από όσους παρουσιάζονται με τη φιλοδοξία να γίνουν κομάντο, συνήθως μένουν οι μισοί. Στις πρώτες κιόλα μέρες φεύγουν αυτοί που δεν αντέχουν, άλλοι κόβονται για λόγους υγείας, πραγματικούς ή προσχηματικούς, και κάποιοι θα αποχωρήσουν από τραυματισμούς κατά τη διάρκεια των ασκήσεων.
Εκτός των σωματικών ικανοτήτων, απαιτούνται μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Όταν έρπεις πάνω στο σχοινί, για να περάσεις ένα ποτάμι, ή κάνεις νυχτερινή αναρρίχηση σε βράχο ύψους 40-50 μέτρων με αρνητική κλίση, είναι ταυτόχρονα και μια ψυχική δοκιμασία.
Πρέπει να πιστέψεις ότι μπορείς να τα κάνεις όλα· και να τα κάνεις.
Οι Ειδικές Δυνάμεις τυπικά μόνο έχουν κάποια έδρα· στην ουσία επιχειρούν παντού και σε χρόνους αντίδρασης απλησίαστους για μονάδα του τακτικού στρατού.
Τις κρύες νύχτες της ατέλειωτης τηλοψίας, όταν ορισμένοι φαφλατάδες τα λύνουν όλα με συνταρακτική ευκολία, κάποιοι σοβαροί άντρες εκπαιδεύονται σκληρά στα βουνά της ηπειρωτικής χώρας και στις ακτές του Αιγαίου.
Γιατί στο δικό τους μερτικό πέφτουν τα δύσκολα.
* Κλαούζεβιτς, “Περί πολέμου”.
Δημοσιεύτηκε το 2002 στα Nέα και περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Δ.Χαριτόπουλου “Ημών των Ιδίων”.
militaire.gr
.
0 Σχόλια