Επετηρίδα χάος στους αξιωματικούς, οι κρίσεις και η ελπίδα πάει στο 1995 - Πότε υπήρξε περήφανος τελευταία φορά ο αστυνομικός;

Το bloko.gr δεν είναι αντι-αστυνομία. Σας παραθέτουμε κείμενα και αναλύσεις της ... altera pars και για γνωσιακούς και για ακαδημαϊκούς λόγους που βασίζονται στην αντικειμενική ενημέρωση, καθώς και κυρίως για να γνωρίζει ο αστυνομικός τί λέει γι αυτόν η άλλη κοινωνία. Μια κοινωνία που απέχει από το δικαιολογημένο μικρόκοσμο του αστυνομικού, ο οποίος όπως και άλλες κοινωνικές- επαγγελματικές συντεχνίες εγκλωβίζεται σε αυτόν, όπως φυσικά και στην αυταρέσκεια που συνήθως του προσδίδει. Όπως ίσως έχετε παρατηρήσει, απάνια "λογοκρίνουμε" σχόλια, πλην των υβριστικών, εκτός από αυτά που απευθύνουν τις ύβρεις προς εμάς.

Στο bloko.gr, έχουμε επικριθεί σφόδρα για την ενασχόληση μας με τις κρίσεις. Έχουμε εξηγήσει όμως πως μέσα στο μετριασμό των αξιών, οι κρίσεις έχουν κι αυτές τα δικά τους χαρακτηριστικά που συντείνουν αφενός στον περαιτέρω μετριασμό των αρχών των ίδιων των αστυνομικών και συνιστούν εν δυνάμει απειλή για τον πολίτη. Οι δύο τελευταίοι συντελεστές, βρίσκονται και θα βρίσκονται πάντοτε στο επίκεντρο της κριτικής, της αγωνίας και του ενδιαφέροντος μας. Γιατί οι κρίσεις διαθέτουν τη δυναμική μετάλλαξης πολλαπλών δεδομένων που επιδρούν διαδραστικά στην κοινωνία και του αστυνομικού και του πολίτη. Τα αποτελέσματα είναι πλέον ορατά.

 

Κάντε μια περιήγηση στα ανώτατα αξιώματα και θα δείτε αυτό που εμείς αποκαλούμε χάος. Αξιωματικοί δίχως αρχές, πρωτοβουλία και αξία, Συνταγμένα πιόνια στις βουλές των από πάνω με μοναδικό κριτήριο την ατομική εξέλιξη και την απόρριψη παντοειδούς είδους ευθύνης από την κορμοστασιά τους. Ανεξαρτήτως εάν η πολιτεία τους υπέρ και για τον αυτοσκοπό, συνιστούν κίνδυνο για τον αστυνομικό και τον πολίτη.

Ερχόμαστε στο ζητούμενο. Πότε λοιπόν ήταν που ο αστυνομικός ήταν για τελευταία φορά περήφανος; Μια διαδικασία που πέρασε απευθείας δια μέσω των κρίσεων. Στα κλιμάκια είναι γνωστό πως η λειτουργική και επιχειρησιακή ικανότητα- ποιότητα των αξιωματικών, έφθινε ολοένα περισσότερο όσο κατ' αναλογία αναλάμβανε διοικητικές ευθύνες η γενιά της δεκαετίας του 80 και του πρώτου μισού του 90. Ήταν η γενιά που για κάποιο λόγο τα μέλη της αποκλήθηκαν ως "αλεξιπτωτιστές". Οι παροικούντες γνωρίζουν καλύτερα από εμάς.

Βέβαια, δεν ήταν όλοι απότοκα παιδιά της αναξιοκρατίας και του νεποτισμού. Η αρχή του ελπίζουμε πρόσκαιρου και με ημερομηνία τέλους διαρκούς υποβιβασμού θεμελιωδών δεδομένων λειτουργίας της ΕΛΑΣ, ήρθε δια μέσω των κρίσεων. Όταν ως αρχηγός ο κ. Ανδρικόπουλος, ψαλίδισε στο χωράφι με τα στάρια των αξιωματικών, ότι προεξείχε. Μια φουρνιά εξαιρέσεων του κανόνα, αποδήμησε από την  αστυνομία, εξαιτίας των προσωπικών παθογενειών κι εκφυλισμένων κριτηρίων του τέως αρχηγού, με άμεση συνέπεια την απίσχνανση και φτώχεια στην επετηρίδα. Δεν θα σταθούμε σε ονόματα και υποπεριπτώσεις. Τα γνωρίζετε καλύτερα από εμάς και άλλωστε, τα είπαμε στον καιρό τους.

 

Η ελπίδα (φευ) ανέτειλε με τον ερχομό Χρυσοχοΐδη- Οικονόμου, με το τελευταίο ν' αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης των κρίσεων, όταν και επίσης συστηματικά, υποβαθμίστηκαν ή εξορίστηκαν οι τελευταίοι ικανοί, για ν΄αναλάβουν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, την ευθύνη διακυβέρνησης του αστυνομικού και του πολίτη. Τα αποτελέσματα σε όλα τα επίπεδα είναι συνταραχτικά τρομακτικά. Και για τον αστυνομικό και για τον πολίτη. 

 

Επανερχόμαστε στο γενεσιουργό του κειμένου ερώτημα. Πότε ήταν τελευταία φορά περήφανος ο αστυνομικός; Νομίζουμε, αυτή είναι η προσωπική μας άποψη, πως ήταν η περίοδος της αρχηγείας Τσουβάλα, όταν υπηρετήθηκε περισσότερο από ποτέ το δόγμα της εξωστρέφειας. Ο αστυνομικός δίπλα και υπέρ του πολίτη, ανεξαρτήτως κόστους και κάτω από δυσχερείς όσο και αντίξοες συριζαϊκές συνθήκες. 

 

Το συνεπακόλουθο ερώτημα είναι συνεπώς, πότε μπορεί βάσιμα να ελπίζει ο αστυνομικός στην ανάταξη του κύρους του και του θεμελιωδώς ιερού χρέους και καθήκοντος υπέρ και για τον πολίτη; Η άποψη μας είναι πως ελπίδα μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από τη γενιά του 1995 και των έκτοτε αυτών, που μπήκαν στο σώμα μέσα από τις πανελλαδικές. Ούτε με έναν τενεκέ τυρί όπως αρέσκονταν να φιλοκαλούν παλιότερα οι αστυνομικοί για κάποιους από τους αξιωματικούς τους, ούτε μέσα από το νεποτισμό και την αναξιοκρατία.      

 

του Γιώργου Καραϊβάζ