Το 2008 ήταν ο Γρηγορόπουλος. Λίγες ημέρες μετά ήρθε ο Μαντζούνης. Κάπως έτσι ισοσταθμίστηκαν τα μαθηματικά της βίας. Κανείς δεν μπήκε, στο όνομα της πολιτικής επιδίωξης, να διαχωρίσει τα δύο γεγονότα. Από τη μία την αστυνομική βία και από την άλλη την αντί- παρά- τυφλή- τρομο, βάλτε όποιο πρόθεμα θελήσετε στη λέξη βία.
Κατά τα φαινόμενα η ιστορία δεν μας δίδαξε απολύτως τίποτα και κάπως έτσι, στο όνομα της εκατέρωθεν πολιτικής σκοπιμότητας και στο όνομα της δήθεν κοινωνικής ειρήνης, ισοσταθμίζουμε τις δύο τωρινές βίες και έτσι εθελότυφλα στραβοί, θα πορευτούμε στην επόμενη ημέρα, δίχως στοιχειώδη αναλογισμό, δίχως κοινωνικό κέρδος.
Δεν θα σταθούμε σήμερα σε οτιδήποτε υπάνθρωπο στήνει οργιαστικό και συνάμα δοξαστικό χορό θανάτου πάνω από το ματωμένο κορμί που θα μπορούσε να ήταν νεκρό. Ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ που οργανώνει ή στη Ν.Δ. που εκ του αποτελέσματος σκυλεύει στυγνά τα οφέλη πάνω στη λογιστική του αίματος και της ισχυρής πιθανότητας ενός νεκρού. Είπαμε. Δεν θα σταθούμε σήμερα σε οτιδήποτε υπάνθρωπο.
Θα σταθούμε όμως στη λογική που συγγενεύει, ή έστω αποπειράται με τη λέξη αστυνομικός. Μπορεί ο αστυνομικός να είναι βίαιος, ως ο κατά το Βέμπερ μακρύ χέρι της μονοπωλιακά νόμιμης βίας του κράτους; Ναι, αλλά υπό όρους, κανόνες και διακριτές προϋποθέσεις. Τηρήθηκε κάτι στο πρώτο βίαιο επεισόδιο της Νέας Σμύρνης; Ερώτημα θέτουμε προς τους νουνεχείς. Για τους άλλους αδιαφορούμε. Μπορεί να ξεπλυθεί η πράξη που εξέθεσε ηθικά και κύρια τον ίδιο τον αστυνομικό και στη συνέχεια εξέθεσε στις μπότες των υπάνθρωπων το συνάδελφο του; Γιατί υπάρχει και αυτή η αντισταθμιστική λογική.
Ο αστυνομικός που τραυματίστηκε, εντάχθηκε στην ΔΡΑΣΗ πριν από τρεις μήνες, μετά από ολιγοήμερη εκπαίδευση και τον έβαλαν τελευταίο μηχανάκι. Το αντέχει η λογική; Το αντέχει η όποια επιχειρησιακή εκπαίδευση σε συνάρτηση με τον ... στρατηγικό σχεδιασμό; Αντέχει και για πόσο ο αστυνομικός τους φανταχτερά περισπούδαστους στρατηγούς του, που δεν έχουν συλλάβει ποτέ το νόημα της ανθρωπιάς και της ευθύνης και μια ηγεσία που δεν εκπαιδεύει αλλά ρίχνει αθρόα βορά τα παιδιά της στο δρόμο για να τους θρηνήσει μετά με κροκοδείλια δάκρυα;
Αντέχει ένα αστυνομικό συνδικαλισμό, με μέλημα του τις επίσης φανταχτερές περισπούδαστες τηλεοπτικές αναλύσεις που ρίχνει λάδι στη φωτιά, υποδαυλίζει τον κοινωνικό αυτοματισμό και συνδαυλίζει το αίσθημα της απέχθειας προς τον αστυνομικό; Φωνές άδειων κυμβάλων. Ακόμη όμως και όταν αρθρώνεται ο ορθός συνδικαλιστικός λόγος, αντέχει ο αστυνομικός τον αναθεματισμό του και την περιθωριοποίηση του γνήσιου συνδικαλιστικού λόγου στο όνομα και υπέρ των άναρθρων κραυγών της μισαλλοδοξίας που διαχωρίζει τον αστυνομικό από την κοινωνία;
Με ανείπωτη θλίψη παρακολουθούμε και καταγράφουμε τις εξισώσεις. Εξισώσεις που δεν συνδέουν αλλά διαχωρίζουν, υποτιμούν και υποβαθμίζουν πρώτα και κύρια τον ίδιο τον αστυνομικό. Και μάλιστα εκ των έσω. Και μάλιστα πανταχόθεν. Υπέρ του ονόματος του, όμως φευ, τόσο μα τόσο μακριά σε απόσταση κι εναντίον αυτού.
του Γιώργου Καραϊβάζ
8 Σχόλια
Η βία είναι πανταχού παρούσα, υπό τη μια μορφή ή την άλλη και το μόνο που μας συγκινεί στιγμιαία ή μας εξιταρει μέσα στην απάθεια μας ή τη πάλη για την επιβίωση είναι όταν αυτή γίνεται θέμα στη τηλεόραση. Σε κάθε άλλη περίσταση είναι συστατικό δομικό της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που παράγει μέσες άκρες συγκεκριμένης ποιότητας "πολίτες"/άτομα, συγκεκριμένη ποιότητα απόλυτα διακριτή στις περισσότερες των περιπτώσεων είτε έχεις απέναντι σου πολιτικό, δικηγόρο, αστυνομικό, δεξιό, αριστερό, κεντρώο, αναρχικό. Συγκεκριμένη η "σοδειά" της χώρας και τίποτα δεν μπορεί στα αλήθεια να μας προκαλεί έκπληξη.
Επειδή αυτά που γράφεται πολλοί θα τα διαβάσουν, λίγοι θα τα καταλάβουν κι ακόμα λιγότερο έως καθόλου θα επηρεάσουν την εσωτερική λειτουργία του Σώματος ή τη προσέγγιση στο ευρύτερο ζήτημα της βιας από τους εκάστοτε πολιτικούς διαχειριστές, θα σας πρότεινα να εφοσον έχετε το ειλικρινές ενδιαφέρον και τη δυνατότητα, να μιλήσετε στη τηλεόραση για το ζήτημα, καθώς εκεί ίσως κάποιοι, ελάχιστοι συμπολίτες μας το προσεγγίσουν αντιστοίχως. Παντα κλείνοντας με μια αδικαιολόγητη χαραμάδα αισιοδοξίας σε ένα κωμικοτραγικά ζοφερό περιβάλλον.