Ο Μιχάλης Λώλης, Διοικητής του τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας Αττικής,
δίνει συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά και στο meallamatia.gr.
♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
Β.Α.: Έχεις αναφέρει σε συνεντεύξεις σου ότι έκανες πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία. Πώς σε βοήθησε αυτό σε σχέση με την αποδοχή του εαυτού σου ως άτομο αλλά και μέλος, όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά και ενός cis, straight, αρτιμελούς ανδροκρατούμενου χώρου;
Μιχάλης Λώλης: Η επαφή μου με τη ψυχοθεραπεία ξεκίνησε στα 23 μου όταν ήμουν δόκιμος στη Σχολή Αξιωματικών, εκεί υπήρχε συνάδελφος Ψυχολόγος της υγειονομικής υπηρεσίας με την οποία ξεκινήσαμε συνεδρίες για κάποια χρόνια. Με βοήθησε πολύ στην αποδοχή της σεξουαλικής μου ταυτότητας, αλλά και στη διαχείριση των δυσμενών κοινωνικών επιπτώσεων που έχει στη ζωή του ένας ομοφυλόφιλος σαν εμένα. Ξέρετε οι ιστορίες όλων εμάς που μιλάμε ανοιχτά ως Ομοφυλόφιλοι δεν είναι ιστορίες για πρόκληση και προβολή, αλλά δείχνουν τις δυσκολίες και τις επιπτώσεις που έχει στη ζωή μας ο ομόφυλος σεξουαλικός προσανατολισμός ως εγγενές χαρακτηριστικό που δεν επιλέξαμε. Η ομοφοβία που κυριαρχεί σε μια ετεροκανονική κοινωνία όπως δική μας ασκεί τεράστια πίεση και επιβαρύνει το ψυχισμό μας. Το κυριότερο χωρίς κανείς γύρω σου να μπορεί να σε καταλάβει και να σε στηρίξει, τουλάχιστον από την αρχή που το μαθαίνει κάνοντας Coming out. Είναι και η διαφορά με τους ανάπηρους οι οποίοι έχουν τη στήριξη της οικογένειας και του περιβάλλοντος τους χωρίς προβλήματα αποδοχής, ή με τους μαύρους ή αλλοδαπούς που ναι μεν βιώνουν ρατσισμό και διακρίσεις αλλά έχουν την καταρχήν αποδοχή και το σεβασμό των οικείων τους. Εμείς οι ομοφυλόφιλοι είμαστε εντελώς μόνοι στην αρχή και παλεύουμε να κρύψουμε την αλήθεια από τους δικούς μας ανθρώπους, από φόβο και ντροπή. Αυτός ο φόβος ότι θα χάσεις τους γύρω σου είναι κυρίαρχος και για αυτό μέχρι και σήμερα οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι κρύβουν το σεξουαλικό προσανατολισμό τους, μάλιστα χρησιμοποιούν και ανόητες δικαιολογίες όπως δε χρειάζεται να το ξέρουν, δε θα το αντέξουν οι γονείς κλπ. Ως εκ τούτου βιώνουν το σεξουαλικό προσανατολισμό ως κάτι προσωπικό και αδυνατούν να βιώσουν τη κοινωνική διάσταση που έχει, όπως αντίστοιχα για τους ετεροφυλόφιλους. Όλα αυτά πλήττουν το ψυχισμό μας, βέβαια εξαρτάται και από τη προσωπικότητα του καθένα, οπότε η ψυχοθεραπεία είναι μονόδρομος. Σκεφτείτε βέβαια για ένα παιδί της επαρχίας όμως που η ομοφοβία πολλαπλασιάζεται και η πρόσβαση σε ψυχολογική υποστήριξη είναι δύσκολη. Έτσι ένας νέος γκέι σαν εμένα που μεγάλωσε σε χωριό έξω από τα Γιάννενα ήταν ευτύχημα που η Αστυνομία μου παρείχε αυτό το προνόμιο. Άλλωστε θεωρώ απαραίτητο όλοι οι Αστυνομικοί να κάνουν ψυχοθεραπεία, οι συνθήκες τις δουλειάς του Αστυνομικού επιβαρύνουν πάρα πολύ το ψυχισμό και βλέπουμε υψηλά ποσοστά Αστυνομικών με ψυχικές ασθένειες και δυστυχώς ακόμα και αυτοκτονίες. Πρέπει η Αστυνομία να φροντίσει ακόμα περισσότερο την ψυχική υγεία των Αστυνομικών. Η δουλεία του Αστυνομικού είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρα.
Σήμερα συνεχίζω να κάνω ψυχανάλυση σε εβδομαδιαία βάση σε ιδιώτη ψυχολόγο προκειμένου να διαχειριστώ τα τραυματικά βιώματα και το παρελθόν και να διαχειριστώ το παρόν ως ανοιχτά ομοφυλόφιλος και Αστυνομικός. Κυρίως όμως ως ένας άνθρωπος που παρά τις δυσκολίες που ειλικρινά έχω βιώσει φροντίζει τον εαυτό του ώστε να μπορεί βοηθήσει τους ανθρώπου μέσα από τη δουλειά του στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας και ως ακτιβιστής.
| Όλοι εμείς που ανήκουμε σε ευάλωτες στο ρατσισμό και διακρίσεις κοινωνικές ομάδες διεκδικούμε αποδοχή, σεβασμό και ισότιμη απόλαυση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Β.Α:. Συναντάμε συχνά άτομα να φέρουν δύο ταυτότητες, με αποτέλεσμα να βάλλονται κοινωνικά σε πολλαπλά επίπεδα, όπως τα ΛΟΑΤΚΙ+ ανάπηρα άτομα. Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται να γίνει από το αναπηρικό κίνημα για την ομαλή συμπερίληψη και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, αλλά και από το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα για τη συμπερίληψη ανάπηρων ατόμων;
Το ζήτημα με τις πολλαπλές διακρίσεις είναι πράγματι ιδιαίτερα δύσκολο και απαιτεί πολλά περισσότερα από τους ανθρώπους που φέρουν περισσότερα εγγενή χαρακτηριστικά ευάλωτα στο ρατσισμό και τις διακρίσεις. Αντίστοιχα ας αναλογιστούμε τους μαύρους ομοφυλόφιλους, τους Ρομά ομοφυλόφιλους κοκ. Έτσι η αναπηρία μαζί με το σεξουαλικό προσανατολισμό ή τη ταυτότητα φύλου στο ίδιο άτομο δημιουργεί εντονότερες συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού λόγω πολλαπλών στερεοτύπων και προκαταλήψεων. Κάθε ευάλωτο στο ρατσισμό και διακρίσεις χαρακτηριστικό έχει τις δικές του κοινωνικές συνθήκες και επιπτώσεις και απαιτεί τρόπους που το άτομο καλείται να διαχειριστεί, αλλά έχει απαιτήσεις και στην ίδια τη κοινωνία που πρέπει να εφαρμόσει πολιτικές που θα άρουν το κοινωνικό αποκλεισμό. Όπως ανέφερα ένας ανάπηρος δε μπορεί να κρύψει τόσο εύκολα την αναπηρία του όπως κάνουν οι ομοφυλόφιλοι για να αποφύγουν τις επιπτώσεις από το ρατσισμό. Επίσης τα κυρίαρχα στερεότυπα γύρω από την αναπηρία και την ομοφυλοφιλία δημιουργούν διαφορετικό κοινωνικό πλαίσιο, έτσι ο μισαναπηρισμός και η ομοφοβία είναι δύο φαινόμενα που έχουν τη δική τους ανάλυση και τις δικές τους συνθέσεις της κοινωνικής πραγματικότητας. Μελετώντας λοιπόν αντίστοιχα τα κοινωνικά αυτά φαινόμενα καλούμαστε να εφαρμόσουμε και ανάλογες πολιτικές. Μπορώ να νιώσω έναν ομοφυλόφιλο, αλλά έναν ανάπηρο ομοφυλόφιλο μόνο να συναισθανθώ μπορώ τις δυσκολίες που βιώνει. Για να επανέλθω λοιπόν στην ερώτηση η συμπερίληψη είναι βασικό συστατικό για την άρση του κοινωνικού αποκλεισμού στη ρίζα του, η αντιμετώπιση της Ομοφοβίας και του μισαναπηρισμού και εν γένει κάθε μορφής ρατσισμού και διακρίσεων απαιτούν όλα αυτά τα μέτρα που το καθένα χρειάζεται και σε συνδυασμό. Αυτό που πρέπει να ενώνει όλα αυτά είναι ο σεβασμός στην διαφορετικότητα και πως κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.
Β.Α.: Τι σχέση πιστεύεις ότι πρέπει να έχουν το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα με το αναπηρικό;
Μ.Λ.: Προσωπικά δε πιστεύω ότι τα κινήματα πρέπει να είναι ξεχωριστά. Τόσο η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, όσο και το αναπηρικό κίνημα, παρά τις διαφορές που αναφέραμε στις κοινωνικές συνθήκες και επιπτώσεις που έχουν, τα συνδέει η διεκδίκηση της ισονομίας, της διαφορετικότητας, τις συμπερίληψης και προσβασιμότητας στο πλαίσιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Όλοι εμείς που ανήκουμε σε ευάλωτες στο ρατσισμό και διακρίσεις κοινωνικές ομάδες διεκδικούμε αποδοχή, σεβασμό και ισότιμη απόλαυση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Όλα αυτά που στερούμαστε άδικα. Άλλωστε εκτός από το αταβιστικό μου έργο που κάνω από ανθρώπινη αλληλεγγύη, ως Αξιωματικός του Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας έχω καθήκον να προασπίζω από το ρατσισμό κάθε άνθρωπο που ανήκει σε ευάλωτη κοινωνική ομάδα, είτε είναι Ρομά, είτε αλλοδαπός, είτε αλλοθρησκος, κοκ.
Β.Α.: Πες μας λίγα λόγια για την ΔΑΔΑ – Δράση Αστυνομικών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου το σωματείο που έχεις ιδρύσει.
Όταν το 2016 εκλέχτηκε γενική συνέλευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ΛΟΑΤΚΙ Αστυνομικών και ξεκίνησα το αταβιστικό μου έργο, γεννήθηκε η ανάγκη να ιδρύσω στα πρότυπα των ευρωπαϊκών Αστυνομικών οργανισμών ένα Σωματείο. Έτσι από κοινού με συναδέλφους ιδρύσαμε το 2018 τη Δράση Αστυνομικών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Οι ιδέες, οι απόψεις, οι επιδιώξεις, οι προσπάθειες, η αφοσίωση στη σκληρή δουλειά όταν γίνονται σκοπός οφείλουν και πρέπει να παίρνουν σάρκα και οστά, ώστε να έχουν αποτέλεσμα με διάρκεια και βάθος χρόνου. Με επιμονή και υπομονή, κυρίως όμως με Σεβασμό και Αξιοπρέπεια. Με όχημα τη γνώση και την τεκμηρίωση των επιχειρημάτων των απόψεων, την ίδια την Επιστήμη του Ανθρώπου, αλλά και τα βιώματα των δρώντων ως υποκείμενα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μεταξύ άλλων οι Αστυνομικοί οφείλουν να προασπίζουν τα Δικαιώματα του Ανθρώπου άοκνα και με σθένος απέναντι στο Ρατσισμό και τις Διακρίσεις, να τα προστατεύουν από τα Εγκλήματα και τη Ρητορική Μίσους ήτοι την Ρατσιστική Βία. Πρώτα με το παράδειγμα τους ως Έλληνες πολίτες, ως πολίτες του Κόσμου και κυρίως ως Άνθρωποι. Ενάντια στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που οφείλουν να παραβλέπουν κατά την ενάσκηση των αρμοδιοτήτων και καθηκόντων τους.
«Οικοδομώντας από κοινού ένα όραμα ισότητας, συμπερίληψης και προάσπισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ελληνική Αστυνομία»
«Όλοι διαφορετικοί, όλοι Ίσοι.»
Αυτή λοιπόν είναι η Δράση Αστυνομικών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Θεμελιώδεις Αρχές και Σκοποί του Σωματείου είναι:
✣ Η προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η κατάργηση των Διακρίσεων, η διασφάλιση της τήρησης της αρχής της Ίσης Μεταχείρισης και η καταπολέμηση του Ρατσισμού.
✣ Η προώθηση και υποστήριξη της Ισονομίας, Ισότητας και της Ίσης μεταχείρισης των Αστυνομικών, ανεξάρτητα από το φύλο, την φυλή, την εθνική – εθνοτική καταγωγή, το θρήσκευμα, την κατάσταση υγείας, την ηλικία, την οικογενειακή ή κοινωνική κατάσταση, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου, τα χαρακτηριστικά φύλου, καθώς και η κατάργηση όλων των Διακρίσεων με βάση τους ανωτέρω λόγους ίσης μεταχείρισης, σύμφωνα με τις αρχές που προκύπτουν από το Ελληνικό Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
✣ Η κατάργηση των Προκαταλήψεων σχετικά με την ιδιότητα της/του Αστυνομικού από τους Πολίτες και αντίστροφα.
✣ Η ανάπτυξη αλληλεγγύης μεταξύ Αστυνομικών και ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων, μεσοφυλικών και διεμφυλικών ατόμων.
✣ Η διασύνδεση των σχετικών εγχώριων δράσεων με αντίστοιχες του εξωτερικού καθώς και με άλλες μη κυβερνητικές εγχώριες οργανώσεις με δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
✣ Η συμμετοχή του Σωματείου ως μέλος πανευρωπαϊκών ή και διεθνών οργανώσεων με συναφείς σκοπούς.
Β.Α.: Τι μπορούμε να περιμένουμε από την Ελληνική Αστυνομία σε σχέση με τη συμπερίληψη ανάπηρων ατόμων και συμπεριληπτικών πρακτικών; Πώς τοποθετείται η ΔΑΔΑ ως προς αυτό;
Μ.Λ.: Η Αστυνομία αποτελεί έναν οργανισμό στο στενό πυρήνα του Κράτους. Έτσι οι πολιτικές που λαμβάνει το Κράτος για την ισότητα των Δικαιωμάτων των Αναπήρων ατόμων και την προσβασιμότητα τους, αποτελούν καθήκον τις Αστυνομίας η προάσπιση τους από το Ρατσισμό και τις Διακρίσεις.
Μια σύγχρονη Αστυνομία και κάθε επαγγελματίας Αστυνομικός, παίζουν σημαίνοντα ρόλο στη τήρηση και θα πρέπει να είναι συμπαραστάτες και όχι να στέκονται τροχοπέδη στη περαιτέρω διεκδίκηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Έχουν άλλωστε τη καταστατική υποχρέωση, βάση των Οργανικών Νόμων και Διαταγών και κυρίως του Κώδικα Δεοντολογίας Αστυνομικών, της κείμενης Νομοθεσίας, του Συντάγματος και του Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Δικαίου.
Η Δράση Αστυνομικών όπως είναι γνωστό έχει συμμετάσχει σε πολλά προγράμματα εκπαίδευσης του Αστυνομικού προσωπικού σε συνεργασία με το αναπηρικό κίνημα. Πρόσφατα έλαβε χώρα η εκπαίδευση 16.000 Αστυνομικών σε θέματα ευάλωτων κοινωνικών ομάδων στην οποία εκπρόσωποι του αναπηρικού κινήματος συμμετείχαν ως εκπαιδευτές. Ακόμη, το περασμένο Δεκέμβριο, σε συνεργασία με το αναπηρικό κίνημα, πραγματοποιήσαμε εκπαιδεύσεις σε όλους τους Αστυνομικούς που υπηρετούν σε υπηρεσίες αντιμετώπισης ρατσιστικής βίας της Ελλάδας. Έτσι προσωπικότητες από το αναπηρικό κίνημα ήρθαν σε επαφή μέσω των εκπαιδεύσεων με το Αστυνομικό προσωπικό και σπάσαμε στερεότυπα και προκαταλήψεις και ήρθαμε πιο κοντά, ώστε ο Έλληνας Αστυνομικός να ευαισθητοποιηθεί ακόμα περισσότερο.
Σκοπός και ως Διοικητής του Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας Αττικής είναι να χτίσουμε γέφυρες μεταξύ Αστυνομίας και ευάλωτων κοινωνικών ομάδων για να αντιμετωπίσουμε από κοινού το φαινόμενο του ρατσισμού. Να μη ξεχνάμε εδώ το πρόβλημα της υποαναφοράς που παρατηρείται, επειδή δεν εμπιστεύονται τα άτομα που ανήκουν ευάλωτες Κοινωνικές ομάδες την Αστυνομία δεν καταγγέλλουν και τα περιστατικά Ρατσιστικής Βίας, ως εκ τούτου το φαινόμενο του ρατσισμού μένει στο σκοτάδι και δεν αποτυπώνεται η πραγματική του διάσταση. Είναι σαν το παγόβουνο όπου ορατή είναι μόνο η κορυφή του ενώ το μεγαλύτερο μέρος είναι κάτω από το νερό. Πρόσφατες έρευνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφέρουν ότι καταγγέλλεται μόνο το 1 στα 5 περιστατικά.
Β.Α.: Διαφορετικότητα μέσα στην Ελληνική Αστυνομία; Ποιο είναι το δικό σου βίωμα ως ανοιχτά γκέι αστυνομικός και ποια η αντιμετώπιση των συναδέλφων σου;
Ήταν μια τεράστια απόφαση και ακόμα πιο δυσθεώρητη διαδικασία να κάνω coming out στην Αστυνομία. Οι συνέπειες ήταν αδιανόητες και οι αλλαγές ακόμα περισσότερο. Αυτό όμως που λέω πια είναι ότι είμαι ένα παράδειγμα αποδοχής και σεβασμού μέσα στην Ελληνική Αστυνομία, όσοι συνάδελφοι με γνωρίζουν και έχουμε συνεργαστεί οι σχέσεις μας είναι άψογες και πάνω από όλα ειλικρινείς και αληθινές, χωρίς να χρειάζεται να κρύβομαι. Είμαι πια ο εαυτός μου, ένας γκέι Αστυνομικός. Το θετικό είναι ότι λειτούργησα θετικά ως πρότυπο για πολλούς συνάδελφους που αποφασίζουν να υπηρετούν ανοιχτά ως Ομοφυλόφιλοι και φυσικά έχω δημιουργήσει ένα κύκλο δεκάδων συναδέλφων μέχρι σήμερα που αν και επιλέγουν να το κρύβουν ακόμα στέκομαι δίπλα τους όταν μου το ζητήσουν. Επίσης, υπηρετούσε ήδη ένα τρανς άνδρας στην Αστυνομία και το τελευταίο διάστημα έχουμε ακόμα ένα τρανς άνδρα και μία τρανς γυναίκα Αστυνομικό.
| Η Ελληνική Αστυνομία είναι ένα ασφαλές περιβάλλον
για ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο σήμερα.
Η σύγχρονη απαίτηση μιας διαπολιτισμικής, με ανεκτικότητα στη ποικιλομορφία, Αστυνομίας, δίπλα σε κάθε Πολίτη, χωρίς διακρίσεις λόγω φύλου, χρώματος, καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, όπου ο καταστατικός της σκοπός, η πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος, επιτυγχάνεται μέσα από μια σύγχρονη και δικαιωματική προσέγγιση, μιλώντας πια για μια Αστυνομία που προασπίζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Η εικόνα του μέσου πολίτη για το ρόλο της Αστυνομίας είναι σαφώς ελλιπής, καθότι έρχεται σε επαφή με αυτή σπάνια μόνο για κάποιες διοικητικές λειτουργίες και συχνότερα ως υποκείμενο αστυνομικού ελέγχου. Η άποψη που διαμορφώνει κάποιος συνολικά για την Αστυνομία είναι ένας επαγωγικός συλλογισμός, συνήθως αυθαίρετης γενίκευσης, που συντίθεται από αφηγήσεις τρίτων, τη κοινή γνώμη, την εικόνα των ΜΜΕ και αποδίδεται μέσα από το ιδεολογικό πρίσμα του καθενός. Η Αστυνομία είναι ένας ευρύτερος οργανισμός που δε περιορίζεται στην άσκηση ελέγχου και τη καταδίωξη του εγκλήματος με τη χρήση βίας προκειμένου να εφαρμόσει το νόμο, αλλά είναι ένας θεσμός του Κράτους που αντικατοπτρίζει της κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες και τη κυρίαρχη ιδεολογία και κουλτούρα ολόκληρης της κοινωνίας.
Τα κατάλοιπα του παρελθόντος, μαζί με την παρωχημένη στρατιωτική εκπαίδευση και οργάνωση της Αστυνομίας, διαμορφώνουν τις συντηρητικές αντιλήψεις του Αστυνομικού, με το δεξιό τρίπτυχο Πατρίς – Θρησκεία- Οικογένεια να βρίσκεται στο πυρήνα της αστυνομικής κουλτούρας. Η δαιμονοποίηση της διαφορετικότητας μειονοτικών κοινωνικών ομάδων, μαζί με την κοινωνική ένταση που δημιουργούν, λειτουργούν στον Αστυνομικό σαν προσπάθεια ανατροπής της λεγόμενης κανονικότητας διατήρηση της οποίας οδηγεί σε αυταρχικές συμπεριφορές τους Αστυνομικούς.
Τα πρότυπα αρρενωπότητας του Αστυνομικού είναι η επιθετικότητα, η σκληρότητα, η επίδειξη φυσικής/σωματικής δύναμης, μια ισχυρή αίσθηση ανταγωνισμού, καθώς και μια υπερβολική προβολή του ετεροφυλόφιλου σεξουαλικού προσανατολισμού. Γίνεται αντιληπτό ότι η αστυνομία είναι ένας έμφυλος (gendered) κοινωνικός θεσμός όπου κυριαρχεί η τοξική αρρενωπότητα, που συχνά υποβιβάζει τη θηλυκότητα και τις άλλες λιγότερο αρρενωπές μορφές ανθρώπων, όπως την αρρενωπότητα των ομοφυλόφιλων, αφού μάλιστα η ομοφυλοφιλία θεωρείται παρέκκλιση, η οποία πρέπει να χλευαστεί και να απαξιωθεί, διότι μπορεί να προσβάλει το κύρος του Αστυνομικού με βάση τα κυρίαρχα πρότυπα αρρενωπότητας. Η επικινδυνότητα του αστυνομικού επαγγέλματος, η ανάγκη για επίδειξη και επιβολή της αστυνομικής εξουσίας, απαιτεί υψηλά επίπεδα ανδρισμού και αρρενωπότητας και είναι δομικό χαρακτηριστικό για την αποτελεσματική εκτέλεση των καθηκόντων του. Όλα αυτά λειτουργούν και ως μηχανισμός άμυνας στη πίεση των δύσκολων συνθηκών της δουλείας και διαμορφώνουν τους Αστυνομικούς με έντονα στοιχειά κοινωνικής διαφοροποίησης και αντανακλούν τη πατριαρχική δομή της κοινωνίας και εκφράζονται μέσα από τις σεξιστικές αντιλήψεις και μαζί με ένα μείγμα ρατσιστικών και εθνικιστικών προσεγγίσεων που εδράζονται στη στρατιωτική δομή της Αστυνομίας, διαμορφώνουν κουλτούρα «ηρωικού» καθήκοντος. Όλα αυτά όμως τρέφουν τις επιφυλάξεις, την απέχθεια, το μισός και την εχθρότητα από τους πολίτες, κάτι που οι Αστυνομικοί διαστρεβλώνουν και λανθασμένα θεωρούν ότι είναι μια μορφή ρατσισμού σε βάρος, πράγμα εντελώς άτοπο. Η Αστυνομία διαχρονικά, λόγω του ρόλου και της κουλτούρας της, δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και σεβασμού στους πολίτες. Αυτό προκαλεί μια εσωτερίκευση από τον Αστυνομικό, που μαζί με τη καταπίεση και τη αυταρχικότητα στο εσωτερικό της Αστυνομίας, διαμορφώνουν την ταυτότητα του Αστυνομικού σήμερα.
Ο συντηρητισμός καθιστά τους Αστυνομικούς άτεγκτους απέναντι σε οτιδήποτε προοδευτικό και διαφορετικό απειλεί την κοινωνική ευταξία και τις παραδοσιακές αξίες. Ο Αστυνομικός αντιλαμβάνεται με όρους μάχης την καταστολή της εγκληματικότητας, δέχεται ότι το επάγγελμα του, επειδή ενέχει υψηλές πιθανότητες τραυματισμού ή ακόμα και θανάτου, είναι ηρωικό και μάχεται για να διαφυλάξει τη φήμη και το κύρος της Αστυνομίας. Η υπερτίμηση αυτή οδηγεί σε ανοχή στην αυθαιρεσία και τη παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο πλαίσιο μια κακώς εννοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης και ενός άρρηκτα ενωμένου Σώματος. Σημαντικό ρόλο στη ταυτότητα του Αστυνομικού παίζει η «αυτοεικόνα» του, αφού θεωρεί πως έχει κάποια εξουσία, ενώ είναι νομοταγής, ψύχραιμος, θαρραλέος και νιώθει έντονα πως διαφέρει από τους απλούς πολίτες, λόγω της κοινωνικής προσφορά της δουλείας του.
| Ο απώτερος σκοπός είναι η απελευθέρωση των ίδιων των Αστυνομικών από έμφυλους περιορισμούς
και καταναγκασμούς που τους εγκλωβίζουν και οδηγούν νομοτελειακά στη βία.
Φυσικά, η αντιμετώπιση της ρίζας του προβλήματος του σεξισμού και της τοξικής αρρενωπότητας στην καθημερινότητα, είναι η αποδόμηση της ίδιας της πατριαρχίας, που ελέγχει και εξουσιάζει αδιόρατα τις ζωές και τις συνειδήσεις όλων μας. Τα πρότυπα αρρενωπότητας και η αμφισβήτησή τους είναι κομβικής σημασίας στην Αστυνομία και στις προσπάθειες για εκδημοκρατισμό της.
Καθίσταται επιτακτική μια σύγχρονη επαγγελματική εκπαίδευση του Αστυνομικού πάνω στις τρεις βασικές θεματικές ενότητες της Αστυνομικής, Νομικής και Κοινωνικής επιστήμης που απαιτούνται για την άρτια επαγγελματική του κατάρτιση του. Μια εκπαίδευση που βασίζεται αυστηρά στης δημοκρατικές αρχές, τους κανόνες δικαίου και την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η χρήση βίας πρέπει να γίνεται αυστηρά με τους περιορισμούς που επιβάλουν. Τέλος, η εκπαίδευση πρέπει να λαμβάνει απαραίτητα υπόψη την καταπολέμηση του ρατσισμού και των έμφυλων διακρίσεων.
Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν το πλαίσιο αποτελεσματικής λειτουργίας της Αστυνομίας με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες. Η κριτική στην Αστυνομία πρέπει να είναι αντικειμενική και καλόπιστη, η άσκηση αυθαίρετης βίας δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά αποτελούν θεσμικό πρόβλημα του Κράτους και κάθε ποινική, πειθαρχική ευθύνη και εν τέλει τιμωρία των αστυνομικών που αυθαιρετούν θα την κρίνουν τα αρμόδια πειθαρχικά όργανα και η Δικαιοσύνη. Για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα φαινόμενα αυθαιρεσίας αστυνομικής βίας απαιτείται επιτέλους η θέσπιση μιας συνταγματικά Ανεξάρτητης Αρχής που θα τα εξετάζει.
Λίγα Λόγια για το Μιχάλη
Ο ΛΩΛΗΣ Μιχαήλ είναι Αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας. Είναι απόφοιτος των Σχολών Αστυφυλάκων και Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας, καθώς και πτυχιούχος των Τμημάτων Δημόσιας Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Ακόμη, είναι τελειόφοιτος του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών Κοινωνιολογίας στο Κοινωνικό Αποκλεισμό και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Παντείου Πανεπιστημίου.
Έχει υπηρετήσει 5 χρόνια σε Τμήματα Ασφαλείας στο κέντρο της Αθήνας, 1 χρόνο στα Δίκυκλα της Τροχαίας Αθηνών και 2 χρόνια στο Επιτελείο του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, ενώ τα τελευταία 6 χρόνια υπηρετεί στο Τμήμα Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας Αττικής του οποίου είναι σήμερα είναι Διοικητής. Παράλληλα είναι ενεργό μέλος της «Ευρωπαϊκής Ένωσης LGBTΙ Αστυνομικών» και της «Δράση Αστυνομικών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου». Τέλος είναι πιστοποιημένος Εμπειρογνώμονας και Εκπαιδευτής του Συμβουλίου της Ευρώπης στην Αστυνόμευση Εγκλημάτων Μίσους και πραγματοποιεί εκπαιδεύσεις, σεμινάρια και συνέδρια σε Αστυνομικούς σε όλη την Ευρώπη.
Μιλώντας ανοιχτά στην Αστυνομία, αλλά και στην ελληνική κοινωνία για την ομοφυλοφιλία και την ανάγκη για ορατότητα, αποδοχή και σεβασμό των LGBTΙ ατόμων, δραστηριοποιείται ενεργά και δημόσια με συνεντεύξεις, ομιλίες και εκπαιδεύσεις με σκοπό την ευαισθητοποίηση, προάσπιση και προαγωγή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
0 Σχόλια