Το ποιήμα του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου για το Πολυτεχνείο

Π ενηντα χρόνια πέρασαν
από κείνη τη μέρα
που κάποιοι εξεγερθησαν
να φύγει η …χολέρα..
Ο λημερις κι ολονυχτίς
ήρωες φοιτητές μας
πολέμησαν με μιά ψυχή
το θλιβερό το χτες μας.
Λ αβα ξερνούσε η καρδιά
μ'αυτη δώσανε τέλος
σ'επτάχρονη σκληρή σκλαβιά
που μασταν μέσα σ'έλος.
Υ γρα τα μάτια ολονών
από τα δακρυγόνα
που έπεφταν αναφανδόν
σάν να τανε.. ριζόνια.
Τ έλος δεν είχαν οι φωνές,
οι εκλησεις τους για αίμα,
για φάρμακα,γάζες πολλές
κι αυτο δεν ήταν ψέμα.
Ε παιζε και η μουσική,
τραγούδια Θεοδωράκη,
γι αυτούς αυτό ήταν γιορτή
κι ας είχανε…σαράκι.
Χ τυπουσαν έξω απ'τη σχολή
αλύπητα πολίτες,
τα ΜΑΤ αυτής της εποχής
με τους χακί οπλίτες.
Ν εοι και γέροι και παιδιά
τρέχανε να βοηθήσουν,
με υψωμένη τη γροθιά
ορθούς νά τους κρατήσουν.
Ε λευθεροι όμως σκοπευτές
εριχνανε στη ψύχρα,
ηχουσανε πόνου κραυγές
ημέρα μα και νύχτα.
Ι δεολογοι φοιτητές
ήρωες, παλικάρια
ευχαριστίες και ευχές
σας στέλνουμε …κανταρια.
Ο σος καιρός κι αν πέρασε
από κείνη τη μέρα
καθόλου δεν μας γέρασε,
οι μνήμες στον..αέρα..
Με την αγάπη μου πάντα. Γ. Παναγιωτακοπουλος